از پشت چنارهایی که رو به طلوع خورشید، سینه ستبر کرده‌اند، موج حروف «رضا عباسی» پیداست. هرچند روی دیواره مغزپسته‌ای چرکی که صورت‌اش را سمت جنوب خیابان شریعتی گرفته هم می‌توان خم همین حرف‌ها را بر کمر ساختمان موزه دنبال کرد؛ اثری که از مرتضی ممیز، پدر گرافیک ایران به یادگار مانده است، طرح نام رضا عباسی بر بنایی است که حدودا 40سال می‌شود نام موزه را بر سر در خود حفظ کرده است.
اما بیننده در تالارهای این موزه با یک مُشت کماجدان، کاسه، مجمعه و بشقاب، کتاب و تصویر معمولی مواجه نمی‌شود. اگر نگوییم در پس همه اشیا، می‌توان گفت پشت اغلب اشیای این موزه قصه‌های پر رمز و رازی نهفته است.
از سنجاق سینه‌های آدمکش بگیر تا جام‌هایی که با نقش و نگارهای سحرآمیز، به پیک پادشاه برای همسایگان ایران تبدیل می‌شدند تا پیام مقتضی با آن دوره و زمانه را با نقوش حکاکی شده شان به همتایان پادشاه ایران مخابره کنند.
ادامه مطلب ...